Wendy is iemand die goed weet wat ze wil en ze hoefde dan ook niet lang na te denken over wie haar trouwjurk zou gaan ‘doen’. Jan Taminiau; omdat hij zo geweldig in staat is om, naast een prachtig ontwerp, ook een persoonlijkheid te vangen. Jan said yes en is er in geslaagd Wendy op haar aller-allermooist neer te zetten. We kregen kippenvel bij de eerste schets, waren euforisch bij het zien van de jurk in proefkatoen (en dat is echt geen knappe stof) en schoten vol (ok, ík schoot vol) bij het aanzien van het resultaat. Magisch!
Dat Jan naast een begenadigd vakman ook een enorm gevoelsmens is blijkt uit de, voor Wendy heel persoonlijke, borduursels die hij in haar japon (jurk voelt echt als vloeken…) verwerkt heeft.
Dan komt het moment dat ik in actie schiet. Pakken shoppen met Erland & Sem bij Roka (ook al zulke lieverds!), schoenen bij Wendy haar jurk, outfits voor de overige dagen en honderd kleine details die alles ‘af’ maken. Weken loop ik met een pakketje aluminiumfolie in m’n tas: als het er soms uitvalt voel ik me een drugsverslaafde maar wat er werkelijk in zit is een stukje stof van Wendy haar jurk. Dat minilapje heeft me op een aantal momenten gered… Zo koos Erland in eerste instantie een tint overhemd die totaal vloekte bij Wendy haar jurk. Stiekem hebben we een andere kleur voor ‘m meegenomen naar Ibiza: álles om de verrassing groot te houden! Ik check m’n koffer een keer of 300 of alles er echt-echt-echt inzit en bel dagen achtereen met de luchtvaartmaatschappij om te zorgen dat de jurk, met mij, mee aan boord mag (en niet in het bagagevak, de horror…).
Als ik eindelijk (met jurk en al) aankom op Ibiza krijg ik vertrouwen dat alles toch echt goed gaat komen. En dat gebeurde ook (natuurlijk wel na de nodige last-minute stress du moment dat begrijpen jullie). Wendy en Erland zagen eruit alsof ze rechtstreeks uit een sprookje ontsnapt waren en, zoals dat in sprookjes gaat, kwam alles perfect samen op het juiste moment. Het was met recht de bruiloft van het jaar.
