Als een doldwaze ren ik door m’n appartement. Hinkend op één pump, mezelf afvragend waar de ander is en op zoek naar m’n sleutels. Waarom? Waarom, ben ik altijd te laat, of dreig ik te laat te komen en raas ik – zonder uitzondering – als ongeleid projectiel door het huis voordat ik aangekleed en wel met geld, telefoon en sleutels het pand kan verlaten? Ik parkeer deze vraag voor later beraad en vind verrassend rap de vermiste schoen. Met overig opgespeurd basismateriaal op zak, hou ik als inmiddels volleerd professional een yellow cab aan. Deur open, zitten en gaan. Wat een stress altijd. Niet. Te. Doen.
Het is vanavond girls night. Puberale term is dat eigenlijk, maar ik weet even geen betere. ‘Met de vrouwen avond’ klinkt ook zo huishoudbeurzerig…Of niet? Hoe dan ook, mijn vriend – met wie en voor wie ik naar New York ben verhuisd – heeft een diner met werk en ik zit met mijn twee Hollands blonde vriendinnen op een hipperdepip terras in East Village. ‘The Standard Hotel’, hier aan de Eastside of in Meatpacking, is en blijft één van onze favorieten. De wijn begint te vloeien, de gesprekken gaan van serieus naar Leonardo Di Caprio, we vergeten te eten en voor ik het weet daal ik lichtelijk waggelend de psychedelisch bespiegelde trap richting wc af. Het is weer zo ver. En ja hoor, als schetterende Britten van MTV eindigen we in – en meer dan geregeld hangen we uit – een taxi richting ‘Tao’ – dat restaurant waar Kim K. menig selfie heeft geschoten -, de ‘Coyote Ugly bar’ – inclusief country muziek en dansend personeel in bikini op de bar- en ‘Catch’ – doorsnee Amerikaanse rooftop club – is het eindstation. Shotje hier, drankje daar en al bil zwierend en struikelend over elkaar, begeeft mijn evenwichtsorgaan het. Van salsakoningin tot dweildame. Het is tijd om te gaan.
Met een bonkend hoofd word ik wakker. Al proestend over het online uitgewisselde foto- en filmmateriaal van de avond ervoor, hijs ik een bikini aan en plant mezelf op het dakterras van ons gebouw. Gewapend met water besluit ik een vrije dag in te lassen. Niet schrijven, geen foto’s editen. Even helemaal niks. Ik lig, kijk uit op de Freedom Tower en ineens zie ik een enorm gebouw dat me nog nooit is opgevallen. En dat is New York . Of dat nu aan de skyline is of in een straat waar je al ontelbare keren doorheen bent gewandeld, er is altijd iets nieuws te ontdekken. Vriendlief en ik lunchen dan ook ieder weekend in een ander tentje. Van sunny side ups in verborgen lunchrooms tot fancy Bellini’s in internationaal geroemde restaurants. Met de gedachte aan een perzik-bubbel-drankje besluit mijn maag zich acuut nog een keertje om te draaien. Rondje van de zaak. Enig. Ik focus me op het nasale getetter van mijn buurvrouw – die blijkbaar ook een zeer enerverende avond heeft beleefd en dit met overgave in hoog tempo met haar gesprekspartner deelt– en hou het beschaafd. Gelukkig maar. De stem gaat langzaam op in het eeuwige geruis van de stad en in de schaduw van de bloesembomen draait de volumeknop geleidelijk op mute. Ik ben wel even klaar met lawaai maken. Oh, en, ik ga nooit meer drinken…echt nooit meer…
Wil jij meer Bo? Volg haar op haar website of Instagram!
