Zo eind november, begin december begint het te kriebelen. De onvermijdelijke behoefte om terug te blikken maar vooral ook om vooruit te kijken. Ondanks dat ik de woorden ‘goede voornemens’ liever niet in de mond neem omdat ik mezelf al iets te vaak bewezen heb dat de uitwerking ervan niet persé heel succesvol uitpakt, geef ik er wederom aan toe. Als ik namelijk geen gehoor geef aan die kriebels eindigen ze in een vervelende, irritante jeuk.
Hoe cliché het ook mag zijn: een denkbeeldige schone lei voelt gewoon heel erg lekker. En een jaarwisseling heeft nu eenmaal iets gewichtigers dan iedere week op maandag ‘opnieuw’ beginnen. Dat schreeuwt om life-changing-events. Het geijkte lijstje meer sporten – gezonder eten – stoppen met roken (check!) – vaker op vakantie heb ik al lang geleden los gelaten. Werkt niet. Althans niet op 1 januari en op 2 januari vind ik dan ieder jaar opnieuw dat ik eigenlijk mijn kans alweer gemist heb. Wat dan weer een knallend startschot is om het allemaal met een rotgang direct weer los te laten.
Liever denk ik de afgelopen jaren in thema’s. ‘Positiever zijn’ (2013) was er bijvoorbeeld één die, verrassend positief uitpakte. Ik was namelijk al vrij positief (blij ei dekt hier de lading) naar de buitenwereld maar mijn interne gesprekken verliepen met regelmaat iets minder gezellig en opbeurend. Dankzij een stukje bewustwording en de nodige oefening ben ik inmiddels m’n eigen beste vriendin. ‘Grenzen stellen’ (2015) was ook een broodnodige. Ik had de irritante neiging o-ve-ral- ja op te zeggen om er vervolgens achter te komen dat ik altijd iemand teleur moest stellen omdat ik een vierdubbele afspraak had gemaakt.
Het voordeel van een thema is dat je het jezelf op voorhand gunt om ergens langer de tijd voor uit te trekken. Als het een dag niet lukt, heb je er nog ruim 360 over om het wel te laten slagen. Je hoeft niet elke dag honderd procent te scoren om niet direct het gevoel te hebben dat je keihard faalt. En geloof me: als je iets een jaar lang ‘oefent’, heb je het op 31 december steengoed onder de knie.
Dit jaar wordt mijn thema iets luchtiger. Ik irriteer me al jaren aan mijn eigen kleedgedrag. Jawel, er mag gelachen worden. Uit de mond van een stylist is dit natuurlijk de meest belachelijke tekst ooit, dat realiseer ik me, maar ik vrees wel dat er niets van gelogen is. Het allerlaatste waar ik me ’s ochtends (’s avonds, in het weekend: eigenlijk altijd) druk om maak, is om wat ik aan trek. Ik koop me heus drie slagen in de rondte en heb een garderobe die schreeuwt om gedragen te worden maar puntje bij paaltje kies ik iedere dag opnieuw voor comfort. Terwijl ik altijd degene ben die het hardste roept dat je je zo goed kunt voelen als je er leuk uit ziet. Practise what you preach, wordt mijn 2016…
READ NEXT:
>
>
>