Dus. Je bent veertig. Tot over je oren verliefd en intens gelukkig. En ik hoef denk ik niet uit te leggen dat je van geluk nét een tikje dikker wordt.
Wij (ik was vergeten te benoemen dat dit verhaal over mij gaat en dat de liefde in kwestie een niet Onbekende Nederlander is) bestempelen het als onze ‘wittewijnsweken’. En die zijn gelukkig nog lang niet over. Wijntje, kaasje, etentje, thuisdisco met nóg een wijntje tot diep in de nacht: je snapt het. Dat mijn man een Brabander is helpt in het geval van strak-atletisch-lijfbehoud ook niet echt héél erg mee.
Niet alleen qua hoog Bourgondisch gehalte, ook de vele ritjes van en naar Tilburg (met liefde en plezier) vreten tijd, die ik in mijn vorige leven graag in de sportschool doorbracht. Kwam daar afgelopen maand nog de diagnose Hashimoto bij: et voilà, niet zo gek dat m’n wangen iets voller zijn (en gelukkig m’n decolleté ook).
Gezien ik zelf ook wel eens met m’n hoofd op tv kom of een Instagrammetje plaats, gaat de gewichtstoename helaas niet volledig onopgemerkt voorbij.
En dus kwam DE vraag. De eerste keer was op een zondagochtend, eind januari. Toen ik knetterbrak in een hotel in een stad…sorry, in Rotterdam, na een te gekke avond Vrienden van Amstel wakker gebeld werd. Het nummer was bekend en dus nam ik op. “Hoi….met (ik zal zijn naam weglaten, de arme jongen was tenslotte ook maar met een taakje belast) van Boulevard…je was gisteravond bij ons in de studio en nu vind ik het heel, heel erg vervelend dat ik dit moet zeggen, maar we hebben heel veel kijkersmail binnen gekregen of je misschien…zwanger bent?”.
Wat volgde was dat ik, uit ontzettend misplaatst plichtsbesef (hey, ik schuif daar ook weleens aan, dus zijn we collega’s, ook al zit ik er niet voor de achterklap maar om in alle bescheidenheid mijn deskundige mening over mode te ventileren) eerlijk antwoord gaf. “Ehm nou….ik word net wakker omdat ik uit lig te kateren, dus…nee”.
Wat daarop volgde was een dikke huilbui. En de door mij zelf o-zo-gehate-want-zo-onzeker-en-daarom-verschrikkelijk-onaantrekkelijke “Ben ik dik…?”. Vriendin Wendy van D. had later die week de oplossing. “Nee liefie. Je bent niet dik, je stráált”. Maar goed, van stralen gaat je broek niet echt per se te strak zitten (en ‘je stráált’ is ook equivalent voor ‘shit-ik-dacht-echt-dat-je-zwanger-was-en-nu-heb-ik-je-misschien-beledigd-hoe-red-ik-me-hier-uit, heb ik inmiddels gemerkt).
Bij dat ene telefoontje bleef het niet. Shownieuws volgde twee maanden later, met dezelfde vraag (notabene door een vrouw gesteld). En een ‘journalist’ voor kwaliteitsblad Story plaatste om ‘m af te toppen een artikel dat ‘Guus de kinderwens van Manon in vervulling zou laten gaan’. Oh en dat mijn vrienden dat ‘zeker wisten’: HAHA.
Toen Guus op Instagram aankondigde dat ie ‘Groot Nieuws’ had, wisten meerdere van zijn volgers het zeker. ‘Zwanger!!!!’ (Het klopte wel een beetje: hij ‘kreeg’ er uiteindelijk miljoenen kinderen bij in de vorm van zijn ambassadeurschap voor Unicef).
De vragen en verhalen bleven stom, maar na de eerste keer huilen (ik dan) hebben we er daarna steeds maar smakelijk om gelachen. Met toch een heel klein vervelend onderbuik(BUIK!)gevoelletje dat ik niet goed kon plaatsen. Ik haalde iedere keer steeds sneller mijn schouders op en dacht ‘Ach, hoort er vast bij. Iedere vrouw van mijn leeftijd met een fijne liefde en die niet gebaard heeft zal de volstrekt impertinente vraag weleens gesteld krijgen’.
Totdat ik gisteravond op het Instagramaccount van Yara Michels in haar stories voorbij zag komen dat zij DE vraag ook kreeg, omdat er een schattig licht en volstrekt vrouwelijk bollinkje, enkel te bespeuren met een vergrootglas, in haar jurk te zien was (die zij terecht bestempelde en omarmde als ‘curves’). Yara was boos. Dit was bodyshaming.
En ineens snapte ik waar dus steeds dat nare onderbuikgevoel vandaan kwam. Omdat ik het niet beter kan verwoorden dan Yara zelf, hier een screenshot van haar Stories:
(Overigens ging het tegelijkertijd op mijn Instagramaccount ook weer lichtelijk los. Bij een portretfoto – I’m telling you…- die ik geplaatst had kwam de geheimzinnige ‘Ik zie iets’ met veelbetekenende hartjesogen en inclusief bijval ‘ja ik ook!’ voorbij. Toen ik de dames in kwestie vroeg met me te delen wat ze dan zagen, bleef het beangstigend stil. Van mijn lieve visagiste begreep ik dat zij tegelijkertijd het privéberichtje had gekregen van dezelfde dame dat ze het idee had dat ik hàrtstikke zwanger was…)
Lieve nieuwsgierige dames en heren: zelfs als je in meer of mindere mate in de publieke belangstelling staat, is DE vraag niet geoorloofd.
#TeamYara