In één uitademing, vol verbazing en tegelijkertijd vertwijfeling, heb ik het denk ik wel 36+ keer gezegd. Of misschien beter: met steeds lager wordende toon, heb ik het ‘uitgeademend’ – “Nee”. – vertwijfelde blik – “Neeee” – nog meer verbazing – “Neeeeee” – groter wordende ogen – “Nee”…
En dat dus zo’n beetje met minimaal negen vermenigvuldigd. Ik was perplex. Flabbergasted. Ontsteld. En ineens zo gigantisch gelukkig dat ik bijna dertig ben geworden. Begrijp me niet verkeerd, ik hoop dat ik oud, gerimpeld en gezond de 100 bereik. Maar, van die mijlpalen als the big three ‘O’ werd ik echt een beetje ongelukkig. Ik heb nog een jaar, want ik ben – thank god – 29 geworden. Maar toch. De kriebels liepen me over de rug als ik eraan dacht. Aanstellerij? Absoluut. Helaas weerhield deze constatering me er niet van mezelf de week voor officiële veroudering, pathetisch over de bank te draperen al nadenkend over het leven.
Wat een verschrikkelijke onzin, bedenk ik me achteraf. Deze verjaardag was de shit. De hele ochtend achter allerlei soorten communicatiecamera’s gehangen, daarnaast cadeaus geopend, bloemen ontvangen, geluncht in de Soho Grand, champagne en bizar heerlijk fusion voedsel genuttigd in Buddakan – daar waar Carrie en mister Big hun rehearsel dinner hadden-, drankavond met de girls in Tao en als klap op de vuurpijl stond er ook nog familie op onze New Yorkse stoep…En, nog een climax deze verjaardag: de doos der dozen stond, ter ere van de dag die ik zo had verfoeid, voor m’n neus. Zwarte doos. Witte letters. Wit lint. Zwarte letters. De inhoud is de droom van vele vrouwen en zeker die van mij. Ik kon alleen maar met grote ogen en woorden van ontkenning – hiervoor waren dus al die nee-nee-nee’s – de deksel openen. En daar was ze. In zwart kaviaar met goud ornament: mijn eerste Chanel. Mijn eerste baby. Naja ‘baby’, alle gekheid op een stokje, ik bedoel dat natuurlijk spreekwoordelijk. Maar eerlijk is eerlijk, het voelde echt een beetje zo…. Vrees dat ik mijn theatrale kantje nooit zal verliezen.
Maar goed. Allememaggie. Wat een verjaardag. En, even los van alle cadeaus: deze verjaardag was de ommekeer. Ik mag niet meer zo zeiken en zaniken. Des te ouder, des te leuker. Dus: laat die dertig maar komen en die rimpels, die spuiten we gewoon weg! Op naar de 100!!
Wil jij meer Bo Mulder? Volg haar op haar website of Instagram!
